Mamma Lotta

Een jaar, een maand en vier dagen na de geboorte van haar zoon Olavi sprintte Lotta Henttala naar een tweede plaats in haar eerste wedstrijd terug in het peloton en in haar eerste wedstrijd voor AG Insurance-Soudal Quick-Step. De terugkeer naar de koers in Valencia in februari werd een groot succes maar na haar zwangerschap waren er natuurlijk best wel twijfels.

“Ik was twee jaar uit het peloton en wist niet hoe ik me zou voelen. Zou mijn vorm voldoende zijn om zelfs maar weer een plaats in het peloton te hebben? Ik dacht dat ik misschien gelost zou worden ofzo. Ik voelde me al gerustgesteld op trainingskamp maar Valencia was de ultieme geruststelling. Ik heb nog steeds mijn plaats. Het is best goed gelukt en beter dan ik had verwacht”, lacht ze.

“Ik was niet bang in de eerste sprints maar ik nam ook geen buitensporige risico's. Ik wist dat, als ik dit wilde doen en resultaten wilde boeken, ik vooraan moet zitten. Maar om eerlijk te zijn, heb ik geen risico's genomen die ik misschien wel zou hebben gepakt voordat ik Olavi had. Als iemand me in de laatste kilometer zou duwen, zou ik dat ook niet laten gebeuren. Ik zou nooit in de positie komen om te winnen als ik er niet voor zou gaan. Het gaat allemaal om de balans.”

Na een veelbelovende start van het voorjaarsklassiekerseizoen werd Lotta ziek en moest ze de andere klassiekers vanaf de zijlijn bekijken. Dit was niet ideaal maar het gaf haar veel tijd met haar zoon. Nu bereidt ze zich voor op een tweede terugkeer in het peloton.

Voor deze Moederdag ontmoeten we Lotta om te praten hoe zij, haar echtgenoot Joonas, ook profwielrenner en de familie Henttala – Lepistö, de zorg voor Olavi combineren met een dubbele carrière in de wielersport.

"Ik denk dat het belangrijkste is dat Olavi een heel gemakkelijk kind is", zegt Lotta vanuit haar huis in Girona waar we enthousiast door de twee mopshonden worden begroet. “De zwangerschap verliep goed, maar de bevalling was niet makkelijk. Het werd een spoedkeizersnede. Het verschil met andere moeders in het profpeloton is dat ik tegen die tijd, in januari 2022, nooit aan profwielrennen of een comeback dacht.”

Lotta's liefde voor fietsen kwam vanaf eind april spontaan terug. Ze begon weer te trainen met een trainer in augustus toen Olavi nog maar zes maanden was. Ze deed het anders dan andere moeders in het peloton.

“Ik had geen plan om na de zwangerschap en bevalling weer meteen te gaan fietsen. Ik had geen contract en geen team om een plan voor een comeback te maken. Ik deed gewoon wat ik dacht dat goed was, ik deed wat goed voelde. Ik zat maanden in de babybubbel en toen ik begon te fietsen, was ik zo enorm uit vorm. Het was echter verbazingwekkend hoe snel het allemaal terugkwam. Achteraf gezien had ik niets anders gedaan.”

Olavi's grootouders waren en zijn nog steeds onmisbaar in het comeback-plan. Een netwerk hebben is absoluut noodzakelijk en Lotta en Joonas zijn blij met de steun van ouders en vrienden.

“Mijn moeder nam drie maanden vrij van haar werk voor het drukke klassiekerseizoen. Ze is kleuterjuf. Helaas heb ik bijna alle koersen gemist maar ze wilde dit graag voor ons doen. Mijn ouders wilden niet dat ik spijt zou hebben dat ik het niet nog één keer zou hebben geprobeerd, vooral niet met de Olympische Spelen in Parijs volgend jaar. De ouders van Joonas steunden me evenzeer omdat Joonas ook wil blijven koersen. Tijdens het wintertrainingskamp hadden we een nanny, een vriendin van ons, mee. Er is hier in Girona een internationale gemeenschap dus als we een echt probleem hebben, is er altijd hulp.”

Olavi ligt nog in bed als we vroeg in de avond praten maar die vrije tijd is belangrijk voor Lotta. Als je denkt dat Lotta en Joonas alles tot op de minuut hebben gepland, heb je het mis. Ze nemen het ouderschap gewoon zoals het komt met de hulp van hun netwerk. Een dag uit het leven van de Henttala's betekent dat ze vaak apart moeten trainen, de een in de ochtend en de ander later op de dag.

“We worden samen wakker en dan ga ik naar buiten of Joonas maakt een ochtendrit. Dan gaat Olavi weer naar bed en als ik terugkom heeft hij waarschijnlijk net geluncht. Hij is echt een goede slaper wat alles zoveel makkelijker maakt. Dan gaan we na de lunch naar buiten. Ik heb nog nooit mijn trainingsschema hoeven wijzigen omdat hij een slechte nacht had gehad. Onze coach hielp en helpt ook mee zodat we allebei goed kunnen trainen in de tijd die we hebben. Olavi zou hier naar een opvang kunnen gaan, maar dat zou betekenen dat hij alle virussen mee naar huis neemt. Hij zou ziek zijn en wij waarschijnlijk ook.”

De Specialized-fiets van Lotta en de teamfiets van Joonas staan ongeveer een meter boven de grond. Als ze op de grond zouden staan, draait Olavi constant aan de pedalen. Als hij na zijn dutje door de kamer dwaalt, pakt hij een fietspomp en probeert de banden van zijn eigen kinderwagen op te pompen. Hij heeft ook zijn eigen kleine Specialized loopfiets. Het is allemaal nog spel want op zijn leeftijd van 15 maanden is hij zich niet echt bewust van de speciale job van zijn ouders.

“Olavi was erbij in Valencia met Joonas. Hij weet natuurlijk niet echt wat we voor ons werk doen, maar hij ziet ons wel dingen doen. Als we onze fietskleding aantrekken en de banden oppompen, wil hij dat ook. Kinderen hebben altijd de neiging hun ouders te kopiëren, ook al is hij maar één. Hij weet nu ook dat ik terugkom na de training, dus er is geen drama als ik vertrek. Als hij ouder wordt, kunnen we hem vertellen dat hij bij allerlei koersen was en al deze avonturen heeft beleefd maar nu is hij zich niet bewust van alles wat er gebeurt.”

Terugkijkend op de afgelopen twee jaar glimlacht Lotta. Ze is ervan overtuigd dat dit de beste keuze was. Alles ging gewoon vanzelf. Niets was gepland of geforceerd. Er was geen druk. De grootste tegenvaller was de aanhoudende ziekte gedurende het klassiekerseizoen maar dat was eigenlijk het enige dat ‘misging’.

“Ik heb er geen spijt van gehad dat ik Olavi heb gehad en daarna weer ben gaan koersen. Ik ben tot nu toe misschien tien dagen bij hem weggeweest om te koersen plus de uren die ik heb getraind. Als ik als kine had gewerkt, de baan waarvoor ik heb gestudeerd, had ik hem waarschijnlijk minder gezien.”

De komende maanden zullen weer een logistieke puzzel worden voor de familie wanneer ze terugkeren naar Finland voor de nationale kampioenschappen. Joonas reist met een van de mopshonden en Lotta's moeder met de andere en Olavi naar Finland terwijl Lotta in de Pyreneeën koerst. Etappekoersen vergen wat meer planning maar ze nemen het allemaal zoals het komt.

“We hebben de rittenkoersen van deze zomer nog niet gepland maar ik weet dat er altijd een oplossing zal komen met onze ouders, familie en vrienden. Ze helpen me om naast moeder ook profwielrenner te zijn. Als ik bij een koers ben, wil en kan ik me concentreren op de koers omdat ik weet dat Olavi in goede handen is. Ik zou hem natuurlijk heel erg missen maar hij weet al hoe hij moet Facetimen omdat we dat de hele tijd doen met de familie in Finland. Hij is al een Facetime-professional. Hij lacht altijd en trekt gekke gezichten dus dat wordt leuk tijdens de langere wedstrijden deze zomer”, besluit Lotta.